Podkreślaj znaczenie dobrych chęci, wysiłku i gotowości do emocjonalnego ryzyka.

W sytuacji, kiedy dziecko uważa coś za trudne, zachęcaj go do podejmowania wyzwania, Przecież to, co nas nie złamie, nas umocni.

Bądź rodzicem, a nie przyjacielem. 

Rodzicielstwo ma dużo cech przyjaźni, ale postrzeganie rodziców jako mocniejszych jest dla nastolatków pewnym zakotwiczeniem w ich świecie. Jeżeli rodzice abdykują z tej funkcji na rzecz przyjaźni, dzieci stracą poczucie bezpieczeństwa, jednak nie przyznają się do tego, by nie tracić przywilejów. Czując się wtedy równi, mogą nimi manipulować i uciekać do szantażu, a nie o to przecież chodzi.

Wyznaczaj granice. Nie, jest pełnym i skończonym zdaniem. 
” Rodzice, którzy nie mają odwagi twardo stąpać po ziemi , mają dzieci stąpające po nich” Dzieci muszą wiedzieć , co im wolno, czego nie. Wyznawaj regułę 30 sekund, to wystarczający czas na uargumentowanie naszej decyzji.

Utrzymuj dyscyplinę, ale nie karz.

Dyscyplina ma pobudzać do uczenia, a nie powodować krzywdę dziecka. Tu nie chodzi o krzyk, bicie, tylko o zawarcie pewnej pisemnej umowy między nastolatkiem a rodzicem wskazującej zasady dozwolonego zachowania.

Rozmawiaj, a nie komunikuj.

Skuteczni rodzice winni rozmawiać ze swoimi dziećmi w sposób spokojny, ale skuteczny i rzeczowy. Ważne podczas rozmowy są kontakty wspierające, tzn., nastolatkowi często wystarczy rozumiejące ucho, a nie setki rad. Spróbujcie porozumiewać się na poziomie uczuć. Komunikaty typu ” Ja” wyrażające nasze uczucia i oczekiwania są skuteczniejsze niż z przyzwyczajenia stosowane bariery komunikacyjne – formuła komunikatu ” Ja” Czuję

Zajmuj zdecydowane stanowisko w sprawie seksu, narkotyków, alkoholu.

Tematy te nie mogą stanowić tabu. W przypadku eksperymentowania z używkami kary muszą być jasno omówione i z całą surowością stosowane.